Blues in den Bozar. ’t Zal nog niet te dikwijls hebben plaats gevonden in Het Paleis voor Schoone Kunsten ofte Le Palais des Beaux Arts. U heeft het al gemerkt, niets dan hoofdletters in de titels.Maar vandaag is het anders. De genodigde van ........is de gedistingeerde nestor van de blanke Amerikaanse blues, Charlie Musselwhite. Hij is ondertussen drager geworden van eerbiedwaardige grijze haren, is een heel rustige man, roept of schreeuwt niet en vertoont zich in een Amerikaanse versie van het driedelige pak. Kortom, hij is dé perfecte ambassadeur voor de blues binnen het heilige centrum van de Belgische Kunstwereld. Begrijp me niet verkeerd, wij vinden het fijn om hier te zijn. Het is hoog tijd dat blues ook buiten zijn natuurlijke biotoop van rokerige kroegen en groezelige bars, kroegentochten en openluchtfestivals kan beluisterd worden. Denken we, hopen we. Zijn alle kunstvormen niet evenwaardig dan ? Van Gogh debuteerde ook met exposities in zijn stamcafé’s.
En om de boel niet meteen op zijn hoofd te zetten is het weliswaar meer aangewezen om, als het een harmonicist moet wezen, Musselwhite te programmeren dan bijvoorbeeld Jason Ricci. En in elk geval zijn we zeer blij om Charlie nog eens aan het werk te zien. Vandaag in Brussel. Overmorgen in Muziekodroom te Hasselt en vrijdag in Leffinge.

Charlie wordt bijgestaan door een voortreffelijke rhythm section, Mike Phillips op bass en June Core op drums. Als gitarist heeft hij de nieuwe ster aan bluesfirmament, Matthew Stubbs meegebracht. Matthew is eigenlijk een surfmusic adept, maar staat hier toch zijn mannetje.

Aftrap door middel van een midtempo, rustige boogie “River Hip Mama”, met Charlie die zonder veel omhaal of krampachtige uithalen alle registers van zijn bluesharp weet te voorschijn te toveren. Het kan ook zonder smoelen te trekken, lijkt hij te zeggen. ’t Is immers allemaal niet zo moeilijk. In zijn geval zeer zeker niet, maar begin er maar aan als leek.

Charlie is een buitenbeentje tussen de blanke bluesmen. In de jaren zestig trad hij reeds op met Furey Lewis, Gus Cannon en Will Shade als zijn tijdsgenoten Paul Butterfield en Mike Bloomfield de zwarte blues nog niet hadden ontdekt. Die zouden pas met de British Blues invasion ontdekken dat die muziek uit hun eigen zwarte achtertuin kwam. Even later ging hij ook nog stappen met Little Walter en Shakey Horton.

Zowel met de chromatische harmonica als met de diatonische bluesharp zet Charlie prachtige narratieve lijnen neer. In “Strange Land” ondermeer, komt er zo’n aanstekelijke conversatie los tussen Charlie en guitarist Matthew. De in aanvang wat blues-vreemde aanpak van de gitaarsolo’s die opgebouwde zijn uit surf rifs, krijgen later een zekere charme door hun genre-vreemdheid. Ik hoor voor het eerst de eigenaardige versie die Charlie hier van Tony Joe White’s “As the Crow Flies” laat horen. Met de klassieker “Roll Your Money Maker” zit de eerste set er op.

Zoals steeds wordt er door de artiesten gebruik gemaakt van de ‘entr’act’ om hun CD’s te slijten, al dan niet getekend. Een fenomeen dat in vroegere tijden niet denkbaar was, maar nu door elke artiest wordt aangegrepen om zijn werk aan de man te brengen.
De tweede set verloopt in dezelfde ontspannen sfeer. Voor degenen die gestresseerd van hun werk naar hier kwamen, is Charlie een heilzame therapie. De rust die van hem uitstraalt is eigenlijk zeer on-Amerikaans en staat in schril contrast met de stickers die op zijn harmonica-koffertje kleven : support your local Hell’s Angels, Chapter Adelaïde of Chapter Sonoma (dat is waar hij momenteel woont) of nog Chapter Trondheim. Wellicht heeft hij diezelfde kalmerende invloed op de 81 Angels.

Charlie vervolgt met één van zijn generiek songs, “The Blues Overtook Me” en na “Highway 61” (not revisited n.v.d.r.) schuift hij die andere standard van hem “Big Legged Woman” in het programma, waarin zijn bassist en zijn drummer hun beste beentje mogen voorzetten met een solo.

Een daverend en verdiend applaus valt Musselwhite te beurt. De voor drie vierden gevulde Studio van de Bozar bevat een enthousiast publiek vanavond.

De band komt terug voor een bisnummer. Misschien niet geheel onverwacht maar toch verrassend wordt dat het instrumentale “Cristo Redentor” een nummer dat hij schreef in 1968, tweeënveertig jaar geleden dus ! En tijdens dit nummer vroeg ik me af wat het zou geven hebben als onze Toots hier nu bij op het podium zou hebben gestaan. The clash of the Titans !!

Na de vertoning wil iedereen op de foto met de nog best aaibare Musselwhite. Zo ook onze Brusselse harmoniciste de grande classe, Little Gen(eviève).

Wie zich alsnog een aandenken aan dit concert wil aanschaffen, raad ik aan zijn laatste CD te kopen. “Rough Dried” is een live album en nagenoeg alle nummers die hij heeft gespeeld vanavond staan er op. Je kan hem bestellen via zijn website. De link staat hier boven.

witteMVS